Barut kokusu, yetim çığlıkları, genç kadınların ağıtları arasında susuzluktan çatlayan toprağa düşen bir yağmur gibidir Âlem-i İslam’da Bayram… Acıları unutturur, yaralara merhem olur, namazla dağılan

Gün doğar, yeryüzünü kaplayan karanlık örtü zail olur; zulmet gider, nur gelir, gözler güneşin ziyasıyla çiçeği, çimeni görür. Oruç da güneş gibi bir nurdur; varlığımızı

Ramazan; oruçla, iftarla, sahurla, teravihle Cennet’i arzulamak, ilahî mağfireti soluklamaktır. Ramazan gelince ruhlarda, sokaklarda bir şehrâyin başlar; mü’minler mukabeleyle, teravihle, gece namazıyla Cennet’in kapılarını açar.

Hz. İsa’dan  dan sonra altı asır devam eden fetret, bir Ramazan ayında bitti. Yerle gökler Ramazan’da buluştu, Kur’an-ı Kerim Ramazan’da doğdu.[1] Allah Rasûlü ﷺ

On dört asır önce oruca çağrı, “İman edenler!”[1] diye başladı; “Oruç sizden öncekilere farz kılındığı gibi size de farz kılındı.” şeklinde devam etti; “Umulur ki

Allah Rasûlü’nün ﷺ dilinde oruç, emanettir; Ümmet’ini de o emanete sahip çıkmaya davet etmiştir.[1]Emanet olan oruç, bütün âzâlar günahtan korunarak muhafaza edilir. Bu yüzden Rabbânî

Müminler Allah Azze ve Celle’nin rızasına nâil olabilmek için Ramazan’da imsaktan iftara kadar yemek, içmek ve eşleriyle birlikte olmaktan uzak dururlar. Gâyeleri ise, muttakîler kadrosuna

Ayakların birbirine dolandığı, kabirle dünyanın aynı karede toplandığı ölüm anında geride yetimler bırakan bir baba, gideceği yer kadar ayrılacağı dünyayı da düşünür. Bu yüzden korkuyla

Bir kahve içmek ya da ziyafet için 5-10 dakikalık mesâfeyi kateden insan, hevâsının en büyük tezâhür şekli olan yemek yemeye Ramazan’da, “Dur! Ben senin için

Her Ramazan; yaşadığınız dünyadan, hasretini çektiğiniz bir dünyaya doğru bir seyir başlar. Köyden, kasabadan, şehirden hareket eden müminler, yol boyu “ezelden ebede” yürüyen muazzam iman